Cech rzeźniczo-wędliniarski
Cech rzeźniczo-wędliniarski w Ozorkowie powstał 16 sierpnia 1831 r. Asesorem cechu w l. 1889–1912 był burmistrz Aleksander Dobraczyński. W l. 1919–1922 funkcję tę pełnili kolejni burmistrzowie, m.in. Tadeusz Skarżyński. Od 1922 r. do wprowadzenia Ustaw Rzemieślniczych w 1929 r. asesorem był burmistrz Wacław Kropp, który prowadził wszystkie tutejsze cechy.
Cech miał swoją siedzibę przy ul. Zgierskiej 3. Prowadził Kasę asekuracyjną od trychin, Kasę Samopomocy, Kasę regulacji podatków: dochodowego i obrotowego oraz Kasę Cechową.
Do 1928 r. starszym cechu był Józef Maciejewski. Z jego inicjatywy 4 października 1919 r. zawiązana została na terenie Ozorkowa Resursa Rzemieślnicza, która mieściła się przy rynku głównym. Kierował nią jako przewodniczący. W 1935 r. zmieniono nazwę na "Związek Rzemieślników Chrześcijan w Ozorkowie", a prezesem został Stanisław Bartczak.
W 1931 r. w Ozorkowie odbył się XI Zjazd Cechów rzeźniczo-wędliniarskich woj. łódzkiego, obchodzono bowiem 100-lecie istnienia cechu ozorkowskiego. Wówczas liczył on 33 członków. Starszym cechu był Władysław Dąbrowski, a podstarszymi – Franciszek Kędzierski i Karol Pass. W ośmioosobowej Komisji Gospodarczej Zjazdu znaleźli się skarbnik Franciszek Kędzierski oraz członkowie zarządu: Bronisław Bartczak, Feliks Szoszkiewicz, Franciszek Mokwiński, Gustaw Cyppel, Kazimierz Brauze.
Bibliografia
- "Gazeta Handlowa", 1931, nr 186.
Oprac. Marianna Różalska